Het racismedebat als een Eritrees paard van Troje
Op het Amsterdam University College (AUC) in Amsterdam is een week na Sinterklaas een tafelronde gehouden over racisme in het onderwijs. Daarbij waren studenten en docenten aanwezig van de twee Amsterdamse Universiteiten, VU en UvA , maar ook vertegenwoordigers van het super diverse studentenplatform Amsterdam United en artiest, dichter en activist Kno’Ledge Cesar. Die laatste heeft een hartstochtelijk betoog gehouden over hoe institutionele racisme in het hoger onderwijs bij de wortel aangepakt moet worden, dus al in het basisonderwijs. De roundtable toonde nog maar eens dat racisme enorm leeft in de samenleving en dat het debat daaromheen op een emotionele en soms polariserende toon gevoerd wordt. De ene kant van het racismedebat wordt gedomineerd door ontkenners. Die beweren krampachtig dat institutionele racisme een farce is, ondanks groeiend bewijs daarvoor. Racisme is, net als bijvoorbeeld sexisme, het gevolg van vooroordelen. En vooroordelen hebben wij allemaal, bewust of onbewust. Sterker, vooroordelen zijn een snelle en grove manier van onze hersenen om te kunnen overleven in een sociale omgeving. Claimen dat je niet bevooroordeeld bent, staat gelijk aan claimen dat je geen hersenen hebt. Een eerste en cruciale stap op weg naar een eerlijk racismedebat is het accepteren dat wij met zijn allen de facto bevooroordeeld zijn, dat racisme aan de orde van de dag is, en dat dit zijn weerslag heeft op een hele grote groep allochtonen in Nederland. De andere kant van het racismedebat kenmerkt zich door verongelijkten. Zij reageren emotioneel op racisme in plaats van er mee om te gaan. Het betoog van Kno’Ledge Cesar is daar een voorbeeld van. Hoe goed en terecht zijn betoog ook was, het zet geen zoden aan de dijk zonder een bredere en meer zakelijke benadering van racisme. Racisme en andere vooroordelen moet je systematisch blootleggen en aanpakken. Het gebruik van allerlei meetgegevens helpt hier bij, denk aan onderzoeken over discriminatie bij sollicitaties. Dit vergroot niet alleen maar geloofwaardigheid, maar geeft ook nieuwe inzichten en helpt anderen met de neus op feiten drukken. Hierop gewezen reageerde Kno’Ledge Cesar gelukkig niet als een verongelijkte, maar zag het belang er van in en wilde er werk van maken. Een ander debat in Nederland dat op het scherp van de snede gevoerd wordt, is het debat tussen loyalisten van het regime in Eritrea en critici van het bewind. De loyalisten houden krampachtig vast aan het idee dat Eritrea de parel is van Afrika ondanks alle economische tegenslagen en politieke tegenwerkingen van buurland Ethiopië en het Westen. De critici proberen juist de economische, politieke en humanitaire crisis in Eritrea bloot te leggen en aan te wijzen als reden voor de exodus van jongeren uit Eritrea. Daar waar in het racismedebat iedere kant een specifieke rol heeft, of ontkenner of verongelijkte dus, spelen de loyalisten in het Eritrese debat gewiekst twee rollen. Eerst speelden ze ontkenner, nu spelen ze de verongelijkte. Meseret Bahlbi, de voorzitter van de Nederlandse jongerenafdeling van het regime in Eritrea (YPFDJ), ontkende eerder dit jaar dat het kommer en kwel is in Eritrea. Hij beweerde stelselmatig in de mainstream media dat de Eritrese influx in Nederland bestaat uit economische gelukzoekers, niet uit politieke of humanitaire vluchtelingen. De politieke en humanitaire argumenten die Eritreeërs gaven voor hun vlucht, deden er volgens hem niet toe, want die zijn nodig voor een verblijfsvergunning. Bahlbi verkocht gebakken lucht aan de mainstream media, want zijn beweringen berustten op propaganda en niet op feiten. In eerste instantie met succes, maar na onthullingen over zijn politieke motieven, kreeg hij koek van eigen deeg in diezelfde mainstream media. Bahlbi werd neergezet als ongeloofwaardig, en onlangs werd nog een opiniestuk van hem geretracteerd van joop.nl. Nu laat Bahlbi zijn verloren stem horen op voorbeeld-allochtoon.nl, een platform voor empowerment van allochtonen. Het is aannemelijk dat veel lezers op dit platform sympathie hebben voor Bahlbi’s kritische mening over de mainstream media, vooral waar het gaat om framing van niet-westerse landen, initiatieven en personen. Maar denkt Bahlbi nu echt dat hij er mee weg komt om zonder goede onderbouwing hele grote groepen Eritreeërs in Nederland weg te zetten als economische gelukzoekers? Denkt hij dat het helpt te verwijzen naar een Deens rapport waarvan hij al enige tijd weet dat het wordt betwist, zelfs door de opstellers zelf? Heeft hij dan niets geleerd van de reacties op zijn onbezonnen uitingen in de media eerder dit jaar? Dat Bahlbi de huidige discourse rondom racisme in Nederland, en op voorbeeld-allochtoon.nl, aangrijpt om de mainstream media te ondermijnen, is beschamend. Hij marginaliseert zich als een verongelijkte, en neemt de Eritrese gemeenschap mee in zijn kielzog. Wat wil hij hiermee bereiken? Een bloeiende Eritrese gemeenschap in Nederland? Het aanwakkeren van het verongelijkten-gevoel onder Eritreeërs (en andere allochtonen) in Nederland? Die twee kunnen niet samen! Precies 20 jaar geleden bij de introductie van de Eritrese Studenten Unie zei ik tegen een verongelijkte: kritiek op anderen is zilver, kritiek op jezelf goud. Dat ben ik sinds dien blijven zeggen. Nu ook weer. “kritiek op anderen is zilver, kritiek op jezelf goud”
In de afgelopen maanden heb ik een groot aantal Eritrese vluchtelingen mogen ontmoeten. Zij willen niets anders dan een zinvolle invulling geven aan hun leven. Velen van hen staan te popelen om zich te scholen. Het is een paradox dat, op een forum voor empowerment van allochtonen, Bahlbi over de ruggen van deze Eritreeërs uithaalt naar de media en andere criticasters. Twee vliegen in een klap moet hij gedacht hebben. Ik hoop dat allochtonen platformen geen paard van Troje worden voor verongelijkten zoals Bahlbi. Het siert voorbeeld-allochtoon.nl dat het mijn opiniestuk plaatst, en zich afvraagt of een allochtoon die hele groepen allochtonen kansen ontneemt op een beter bestaan, een voorbeeldallochtoon is. Het getuigt van zelfkritiek, net als bij Kno’Ledge Cesar.
----------------------------------- ENGLISH TRANSLATION--------------------------------------------
The racism debate as an Eritrean Trojan horse
21 December 2014 | Original article can be found on voorbeel-allochtoon.nl
A round table on racism in education was organized at the Amsterdam University College (AUC), a week after Sinterklaas. It was attended by students and staff of the two research universities in Amsterdam, UvA and VU, and by representatives of the super-diverse students platform Amsterdam United and artist, poet and racism-activist Cesar Kno'Ledge.
The latter gave a passionate speech about how institutional racism in higher education must be tackled at its roots, starting in primary education. The roundtable demonstrated yet again that racism is currently a hot topic in society, and that the debate around it is conducted in an emotional and sometimes polarizing tone.
One side of the racism debate is dominated by deniers. They argue frantically that institutional racism is a farce, despite growing evidence for it. Racism is, just like sexism, the result of bias. And bias we all have, consciously or unconsciously. In fact, bias is a quick and dirty way of our brains to survive in a social environment. Claiming that you are not biased, is tantamount to claiming that you have no brain. A first and crucial step towards a fair racism debate is to accept that we all are biased, that racism is omnipresent, and that it is affecting a large group of immigrants in the Netherlands.
The other side of the racism debate is characterized by wronged-ones. They react emotionally to racism instead of dealing with it. The speech of Kno'Ledge Cesar is an exampel in case. However passionate and just his speech was, it won’t put grist to the mill without a broader and more pragmatic approach to racism. Racism and other biases need to be systematically exposed and addressed. The use of all kinds of hard data, such as statistics about discrimination in application procedures, is very instrumental in this. Hard data not only increase credibility, but also provide new insight and help others to face facts and become aware. Kno'Ledge Cesar fortunately did not respond as a wronged-one, but saw the importance of this and wanted to make work out of it.
Another heated debate in the Netherlands is between loyalists and critics of the regime in Eritrea. The loyalists hold convulsively to the idea that Eritrea is the jewel of Africa despite economic setbacks and political opposition of neighboring Ethiopia and the West. Critics, on the other hand, try to expose the economic, political and humanitarian crises in Eritrea, and to explain the exodus of young people from Eritrea based on these crises. While in the racism debate, each side has a specific role, or denier or wronged-one, in the Eritrean debate the loyalists shrewdly take on two roles: first of denier, now of wronged-ones.
Meseret Bahlbi, the chairman of the Dutch youth wing of the regime in Eritrea (YPFDJ), categorically denied the doom and gloom in Eritrea earlier this year. He claimed over and over again in the mainstream media that the Eritrean influx in the Netherlands consists of economic fortune hunters, not political or humanitarian refugees. The political and humanitarian arguments provided by these refugees are necessary for a residence permit, according to him. Bahlbi sold hot air to the mainstream media, because his claims were based on propaganda and not on hard data or facts. Initially with success, but after his political motives were exposed, he got trapped in the media quagmire. Bahlbi and a few other likeminded were put down as untrustworthy, and recently an opinion piece by him was retracted from the popular Dutch opinion site joop.nl.
Now Bahlbi is trying to get his voice heard on voorbeeld-allochtoon.nl, a platform for empowering immigrants. It is plausible that many readers on this platform have sympathy for Bahlbi's critical opinion on the mainstream media, especially when it comes to the framing of non-western countries, initiatives and individuals. But does Bahlbi really think that he gets away with framing very large groups of Eritrean refugees in the Netherlands as economic fortune seekers without any prove? Does he think it helps to refer to a Danish report, of which he knows for sometime now that it is contested, even by the authors themselves? Has he learned nothing from the consequences of his thoughtless statements in the media earlier this year?
It is shameful that Bahlbi exploits the current discourse about racism in the Netherlands, and on voorbeeld-allochtoon.nl, to undermine the mainstream media. He marginalizes himself, and takes the Eritrean community in its wake. What does he want to achieve? A thriving Eritrean community in the Netherlands? Fueling the wronged feeling among Eritreans (and other immigrants) in the Netherlands? The two can not go together! Exactly 20 years ago with the introduction of the Eritrean Students Union, I said to a wronged-one: criticizing others is silver, criticizing yourself is gold. I've since continued to say that. And I say it again now:
"Criticizing others is silver, criticizing yourself is gold"
In recent months, I have met a large number of Eritrean refugees. All they want is to give a sensible meaning to their lives. Many of them are eager to educate themselves. It is a paradox that - on a forum for empowerment of immigrants and on the backs of Eritrean refugees - Bahlbi lashes out at the Dutch media and other critics. He must have thought: let me kill multiple birds with one stone. I hope that platforms for empowering immigrants won’t become a Trojan horse for wronged-ones such as Bahlbi. It adorns voorbeeld-allochtoon.nl that they accepted my reaction to Bahlbi’s publication, and that they allow to be critical of an immigrant who deprives refugees from opportunities for a better life. It testifies to self-criticism, like Kno'Ledge Cesar.